Gel de Allah’ın kudretine inanma…

Yazının gerçek sahibi hakkını helâl etsin. Ben de sosyal medyada rastladım ve “alıntı” olduğundan başka bir bilgi edinemedim. Ama öyle etkilendim ki, sizlerle paylaşmadan edemedim. İşte imanımı tazeleyen o satırlar:

“Ben cami imamıyım. Ne kadar inanacaksınız bilemedim ama sır kalsın da istemedim. Dün namaz bitti. İki kişi, iki ayrı köşede dua ediyor. Biri ağlıyor, sanki diğeri de gülüyor. Ama bizim cemaatten değil belli. Dur dedim, bunda bir iş var. Nasılsa çıkacaklar. Oturdum bekledim. Bir şeyler okuyor gibi yapıp onları izledim. Çok güzel giyimli olan bey sesli ‘Amin’ dedi, bütün cami sanki inledi. Kalkıp yanıma geldi. ‘Hocam’ dedi. ‘Bu zarfı al. Çocuğum yoğun bakımdaydı, doktorlar ‘Birkaç gün ömrü kaldı. Yaşaması zor ama duaya devam edin’ demişlerdi. Şükür ki şimdi evde. Annesinin dizlerinde. İki rekât şükür namazı kıldım, adağımı yerine getireyim dedim de. Sen bulursun bir ihtiyaç sahibi, olur değil mi?’ ‘Tamam kardeşim’ dedim. Çıktı gitti. Diğer kardeşimiz belli ki sokakları temizleyen birisi.

O da kalktı biraz sonra çıkıyor kapıdan ama gözlerinde yaş var. Ben 55 yaşındayım, insanların halini biraz anlarım. ‘Kardeş bak kimse yok gel anlat’ dedim. ‘Hocam, iki evladım var. Daha dün işe girdim elim biraz dar. Maaşa da çok zaman var. Öğretmen bir şeyler istemiş. Bizim de borç isteyecek kimsemiz yok ki idare edelim maaşa kadar. İçim daraldı, dua ettim. Rabbim‘den bir çıkış kapısı istedim.’ ‘Kardeşim bak inanmayacaksın ama az önce çıkan bey bana zarf verdi. Bunu ihtiyaç sahibi birine iletir misin dedi. Buyur bu senin duanın kabul eseri. Akşama doldur sepeti, sevindir o iki garibi’ dedim. Zorla kabul ettirdim. Zarfı açmamıştım, kaç para var bakmamıştım. Adamcağız da sevinip çıktı gitti. Sonra oturup dua ile şükür ettim.

‘Allah’ım’ dedim. ‘Adak adayanı da, para lâzım olanı da, caminin hocasını da aynı mekanda buluşturdun. Zarfa bile baktırmadın çünkü ben eminim ki sen lâzım olacak kadar içine koydurdun. Beni de bu yolda vesile kıldın. Allah’ım sana hamdolsun…”

Bu mekan Everest’te mi?

Köşemizin en katılımcı okurlarından Ali Aktulga bu kez de Kızılcık Şerbeti’ndeki hayatın normal akışına uygun olmayan duruma dikkat çekmiş:

“İyi geceler üstadım. Hikaye yazarı ve senaristler; izleyiciyi önüne ne konulursa yiyen salaklar zannedeceklerine, aslında kendilerini ne kadar komik duruma düşürdüklerini anlamaları lazım.

Kızılcık Şerbeti’nde cayır cayır yanan mekandan can havliyle dışarı çıkmaya çalışanlar varken, bina neredeyse enkaz haline gelene kadar dışarıdan ne bir ses ne de bir müdahale olmaması hangi mantıkla açıklanabilir ki? Mekan, Everest‘in zirvesinde sanki, Allah’ın bir kulu yok dışarda. Böyle akıl dışı canlandırmalar hangi ileri zekalı hayal güçlerinden çıkar ki?”

Haftanın şiiri

GERİYE KALAN

İnanma sevdalara, sevenin gözü dağlanır

En ateşli aşklar biter, geriye köz kalır

Sen hep bahar sanırsın, akan günlere inat

Üşüyünce anlarsın, geriye bir tek güz kalır

Her yeminin ardından binlerce tövbe gelir

Öyle yalan ki dünya, deve boynu düz kalır

En duygulu türküler kaybolur bu zindanda

Sanki söylenmemiş gibi, geriye kuru söz kalır

Zannettin ki hatim ettin tüm aşk romanlarını

Son sayfaya gelince elde yalnız cüz kalır

Milyon kere toplasan da sen ile şu garip beni

Heyhat, virgülün sağında sıfır gibi biz kalır

Arifi’yim ne söylesem yine de az kalır

Çiçek saçar tohumu, petek balda öz kalır

Ölüm çeker toprağa da yine dünyada göz kalır

Dilerim bunca sözden gönüllerde iz kalır

Aşık Arifi – 2024

Zap’tiye

Özgür Özel’in deyimiyle CHP “el yükseltti.” Kırmızı kart yetmeyince “kırmızı pankart”a geçtiler.

Gaf kürsüsü

Sevgili dostum ve okurum Muharrem Akduman’dan yerinde tespit: “Aileler Yarışıyor’da bir soru: Düşman ülke? Cevap: Yunanistan. Böyle bir saçmalık olabilir mi? Hem de barış için çabalarken…”

Ne demiş?

Değerli okurum Vildan Yeten’in sözlerini “büyük ödül” olarak gönül rafıma koydum: “Sözlerinizdeki samimiyet ve korkusuzluk bana çok şey anlatıyor. Kaleminiz, kalemiz olsun. Yüreğiniz var olsun.”